مجید زمانی اصل شاعری مردمی ، بوم زیست و بوم گرا است.
دارای تخیلی سرشار و آشنا به ادبیات امریکای لاتین بویژه لورکا و مارکز
در ترجمه و نقد و بازسرایی نیز مهارت های خاصی دارد شاعری اهل صداقت و روراستی و ساده زیستی است شرافت شعر دارد.
یادم می اید گوشه ای از میدان شهدای اهواز به فروش کتاب های دسته دوم می پرداخت.
اهل دغل بازی و باند بازی نبود
اورا فی الواقع می توان شاعر پیاده روها نامید. توصیفی که به حق ، مجید به آن شهره شده است. زبان شعری اش نوعی سوگ سرود است و اندوهی عمیق در اشعارش وجود دارد با اینکه جنوبی می نویسد اما انگار قرابت خاصی با ادبیات امریکای لاتین دارد.
انگشت شمارند چنین شاعرانی که جنگ و جدالی برای بدست آوردن نام ندارند.
او در انزوای معصومانه خود به شعرش می پردازد و شخصیتش را دوست داشتنی تر می کند. راز شعر او، سبکبالی اوست. و در نهایت اینکه، باشد که همیشه او را سلامت و سرزنده ببینیم.
- شهرام گراوندی
- کد خبر 12726
- 12491 بازدید
- بدون نظر
- پرینت