در زمان قدیم گروه موسیقی متشکل از: تار زن ،کمانچه کش، نی زن، ضرب گیر، دف زن، خواننده و یک آتش بیار بود.
“آتش بیار “یا “دایره نرم کن”، هیچ سر رشته ای از موسیقی نداشت، اما از آنجا که ادوات موسیقی همانند، دف و ضرب از پوست حیوانات تهیه می شدند، در تابستان و بهار در اثر گرما خشک و منقبض شده و در زمستان و پاییز در اثر سرما و رطوبت نرم می شدند، در نتیجه صدای خوبی از آنها خارج نمی شد.
وظیفه‌ی آتش بیار آن بود که، هر چند ساعت یک بار در تابستان با کمک آب این ادوات را نرم و مرطوب سازد و در زمستان با کمک حرارت آتش آن ها را خشک و منقبض نگاه دارد. درست است که آتش بیار نقش اصلی را در گروه موسیقی نداشت، ولی بدون وجود او از سازها صدای خوبی بیرون نمی آمد.
این روایت در خصوص برخی از اهالی رسانه مصداق دارد که بدون سواد و معلومات کافی و بدون داشتن دغدغه و هدف عام، و فقط بخاطر منافع شخصی و مادی، فضای رسانه‌ای استان را اشغال کرده‌اند و وقتی سوابق حضورشان را بررسی می‌کنید بجز نقش آتش‌بیاران معرکه، هیچ نقش مفید و موثری در جامعه‌ی رسانه‌ای خوزستان ایفا نکرده‌اند‌.
با یک بررسی اجمالی، این موضوع در رابطه با بسیاری از این شبه‌فعالان مطبوعاتی در استان و کشور قابل تعمیم است‌.