وسواس بیمارگونه ی بعضی از مردم در مورد اسپویلرها, بتازگی کاسه صبرم را لبریز کرده است. چنین چیزی تنها در میان سینماروها (رایج) نیستخیلی از طرفداران ادبیات داستانی نیز به آن مبتلایند. در سری که به یکی از چت روم های تامس پینچون زدم,که از قضا با خواندن اخیر پیش از انتشار ”روز ستیز“ مصادف شده بود، فهمیدم که, سایر (هواداران) دوآتشهی پینچون به طور خستگی ناپذیری, یکدیگر را در مورد اینکه نقد کوتاه رمان را که پیشتر مجله تایم منتشر کرده بود بخوانند یا نهنصیحت میکردندکه عملا (نویسنده) در آن خاطر نشان کرده بود –بپائید- یکی از شخصیت ها کشته میشودچیزی که (واقعا ) اتفاق می افتد اگر درست یادم باشدبه زور یک پنجم کل قضایای یک رمان تقریبا ۱۱۰۰ صفحه ای را شامل می شد. از لحاظ درصدی تقریبا این (مقدار) به همان اندازه ای است که شما می بایست ”مرگ یک رئیس جمهور“ را ببینید قبل از آن که شاهد تروری باشید که عنوان (فیلم) پیشتر اعلامش کرده بود.
به راستی آیا (چنین عنوانی) فیلم را برای کسی ضایع می کند؟
بی خیال دیگر. آیا چنین نگرانی ای, مشغله ای مناسب آدم بزرگهاس؟
ایرادهای من به تفکر اسپویلر (محور) چندین تاستکه آن ها را به شکل لیستی در زیر ارائه میدهم :
یک.به تمامی رمان هایی که به سبک و سیاق دون کیشوت, در تمامی طول بخش عمدهای از قرن نوزدهم نگاشته شده اند نگاهی بیندازید و اسپویلر ها را حتی در نام فصول نیز می یابید- سر تیترهایی که از سر عادت به شما آن چه را, قبل از آن که روی دهد, می گویند. خب به جهنم، خود پینچون به همچین رویکردی در نخستین رمانش؛ وی، ادای احترام می کند. عجیب است که هیچ کس, چندان شکایتی از چنین رویکردی برای سه قرن تمام, قبل از آن که خوانندگان و سینما رو ها را حساس و آزرده کند, نکرد. – (و حالا) مشخصا، سر و کله (چنین اعتراضاتی) در طول دهه گذشته پیدا شد؟ و در مورد عنوان نمایشنامه های خاصی چطور ؟
آیا می بایست ویلیام شکسپیر , به خاطر نامیدن یکی از نمایشنامه هایش به نام ”رام کردن زن سرکش“ و در نتیجه لو دادن داستان, توسط مخاطبین عهد الیزابت تازیانه نوش جان کند ؟ و در مورد ”مرگ فروشنده“ چطور ؟
دو.کلیت مفهوم اسپویلرها به طور ثابتی, طرح را بر فرم و سبک برتر می داندو فرض می کند که همه افراد به آن شیوه می اندیشندو تلویحا اذعان دارد که مردم نباید به هیچ روی, جز این بیاندیشند. همچنین داستان را بر غیر داستان ترجیح می دهد (گرچه تری زایگف در واقع یک بار, به پاره ای از منتقدین فیلمش, کرامب, معترض شده بود, که از اسپویلر خودکشی برادر بزرگتر رابرت کرامب چارلز, نیز در نقدشان استفاده کرده بودند) و من شیرفهم نشدم که این (کار) چه لزومی دارد.
چرا فرضا این اسپویلر است که بگوییم, نشانی از شر با انفجار یک بمب ساعتی آغاز شده, اما اینکه بگوییم, فیلم فرضا با یک نمای کرین بلند شروع می شود, اسپویلر نیست ؟آیا تنها به این دلیل که بگوییم, دوروتی از کانزاس به آز مسافرت می کند, اسپویلر است، یا همچنین اینکه بگوییم (تصویر) جادوگر شهر آز از سیاه و سفید به رنگی تغییر می کند؟
بگذارید کلا غیر مسئولانه عمل کرده, و یک اسپویلر ناجور در مورد کتاب بسیار لذت بخش عمل راجر مور گتروید: یک سرگرمی گیلبرت آدر را رو کنیم: آخرین رمانش، تقلیدی آگاتا کریستی مآبانه, که باید اگر مثل من آمریکایی هستید و قصد دارید آن را بخوانید, از انگلستان سفارشش دهید- پایان بندی شگفتی آورش, آن قدری که فاش کننده این امر, که او تمامی رمان را، درست مثل آکروید آگاتا کریستی, به اول شخص روایت می کند هست، در مورد بر ملا کردن هویت قاتل نیست. این چیزی است که ما پیشتر به آن پی نبرده ایم, زیرا مور گتروید که خود را کس دیگری جا زده است، تا صحنه پایانی از اول شخص استفاده نمی کند، بنابراین ما تمام مدت می پنداریم آن چه که می خوانده ایم, همه به (زبان راوی) سوم شخص بوده است.
همین رمان ، تصادفا، پیشانی نوشتی شگفت از رائول روئیز دارد : جهان واقعی, مجموع تمامی راه های منتهی به ناکجاست. از لحاظ متافیزیکیمن این را به اندازه پیشانی نوشت ” روز ستیز“ مدهوش کننده یافتمکه منسوب به تئولونیوس راهب است : ” ظلمت همیشه پابرجاست ، چه که دیگر حاجتی به روشنایی نمی بود.“ حال آیا به خاطر مواجه کردن خوانندگان هر دو رمان با این پیشانی نوشت ها, متهم به استفاده از اسپویلر شده ام ؟چطور به خودم اجازه می دهم شگفتی شعف آور خواندن این پیشانی نوشت ها را در نخستین صفحات هر دو کتاب بر باد دهم !
سه.چیزی که در مورد اسپویلر ها جان به لبم می کند این است که, ممکن نیست منتقد باشی و پیشاپیش نتوانی هیچ چیزی را در یک فیلم یا کتاب به توصیف درآوری. بنابراین اگر از من می خواهند نقد چیزی را بنویسمباید همچنین انتظار رود که تحلیلش نکنم ؟
چهار.دلالت عجیب متافیزیکی اسپویلرها این است که, سینماروها و خوانندگانی که در موردشان های و هوی به راه می اندازند, می خواهند معصومیت خود را بازیابندشاید حتی کودکی شان راو همه چیز را گویی که کاملا تر و تازه بوده است تجربه کنند. از این نقطه نظرحتی نباید از قبل بدانیم می خواهیم به تماشای کدام فیلم برویم یا چه کسی(کسانی) در آن بازی می کنندیا چه کسی (کسانی) آن ها را کارگردانی کرده یا راجع به چه هستند یا شاید حتی اینکه کجا نمایش داده می شوند. تنها به این طریق, می توانیم سعادت برده شدن به تماشایشان را, توسط والدین خیراندیش تجربه کنیم.

منبع: وبلاگ شیکاگو ریدر

۱۴ نوامبر ۲۰۰۶
توضیح مترجم:
(برای ترجمه واژه اسپویلر ,به دو واژه لغت نامه ای تباه کننده و من در آوردی شگفتی خراب کن برخوردم. با این وجود ,به نظرم آمد هیچ کدام از دو واژه فوق ,نشست و تاثیر ذهنی مورد نیاز را, به اندازه همان واژه اصلی در زبان مبدا,دارا نیستند و لذا ,از کاربرد هر دو پرهیز کردم).